W dawnej chałupie wiejskiej istniała duża różnorodność naczyń do przechowywania, przygotowywania i transportu różnych płynów.
Wśród innych produktów wyróżniał się białoruski „hlak” („hlaczek”, „bunka”) ze swoim nietypowym kształtem – było to kuliste naczynie z krótką wąską szyjką, płaskim dnem oraz z jednym lub dwoma uchwytami.Hlak służył do przechowywania siemienia lnianego, oleju konopnego, mleka, alkoholu i innych płynów. Wygodne było również noszenie wody w takim naczyniu; jeśli się przewróciło, nie wszystko się rozlało. Używano go także do gotowania wody w piecu, co również było bardzo praktyczne; nie przenikały do środka cząsteczki dymu i spalania, a wąska szyjka uniemożliwiała wylewanie się wody podczas gotowaniaHlaki wykonywało się głównie z gliny, rzadziej z miedzi, mosiądzu, żelaza. Miedziane naczynia wykonywali kotlarze, często żydowskiego pochodzenia, i tylko zamożni chłopi mogli sobie pozwolić na używanie takich naczyń w życiu codziennym (w przeciwieństwie do glinianych, które były bardziej dostępne). Obszar ich produkcji obejmuje obwód grodzieński, homelski i witebski. Andriej Fiszbajn, białoruski kolekcjoner miedzianych naczyń, zwrócił uwagę, że miedziane hlaki używali żołnierze armii napoleońskiej w 1812 roku, miały wówczas służyć do przechowywania wody lub wina.W zbiorach etnograficznych Muzeum Lubuskiego znajduje się jeden tego typu przedmiot, wpisany do księgi inwentarzowej pod numerem MOG/IV/1/227 jako czajnik do gotowania wody (hlaczek). Zaopatrzony jest w ozdobnie wygięty uchwyt, jego wysokość wynosi 19 cm, a średnica 15 cm. Przedmiot zakupiono w Baranowiczach ok. 1926 roku. Używany był jako naczynie do gotowania wody do 1975 roku. Do Muzeum został zakupiony od zamieszkałego w Wawrowie, gm. Santok, przesiedleńca z Połonki koło Baranowicz.
Tekst: dr Mirosław PecuchŹródła:
Крыніца: Этнаграфія Беларусі, Мінск 1989
http://rechitsa.museum.by/node/51068
http://local.polotsk.museum.by/node/39901#&gid=1&pid=1
http://lidanews.by/news/culture/5158news.html